Historia spotkania z pewną kobietą. Oszczędzanie czasu – oszczędzanie pieniędzy

Dawni czytelnicy wiedzą, że mój blog, oprócz oszczędzania to także wiele wątków osobistych, praktyki, a także dużo sytuacji z życia firmowego i korporacyjnego. Oczywiście wszystko jest zawsze utrzymane w temacie jakiegoś oszczędzania… jaki to by był dzisiaj wątek? Oszczędzanie czasu? W końcu coraz częściej okazuję się, że czas to pieniądz! Zobaczymy. Dziś krótka historia na temat spotkania z pewną kobietą, która wydarzyła się ok 10 lat temu w Poznaniu, na ulicy Gen. Maczka 12, gdzie mieściło się moje pierwsze własne, oficjalne poznańskie biuro…

Umówiłem się z pewną kobietą, klientką w sprawie firmowej, zlecenie dla mnie dość atrakcyjne i lekkie, jednak jak to w epoce początków internetu trzeba było się spotkać osobiście – taki był zwyczaj – teraz znacznie więcej spraw załatwia się on-line. Ponieważ kobieta, jak sam powiedziała, średnio się orientowała w mieście – zacząłem ja nawigować – ona rozmawiała na głośnomówiącym w samochodzie, ja rozmawiałem z biura, gdzie czekałem na nią.

• …jedzie Pani na w kierunku ul. Wojska Polskiego, rozumiem, że Pani jedzie mniej więcej od strony centrum?
• Tak… tak zaraz już jestem. Lekki korek.
• Ok. proszę do mnie zadzwonić jak minie Pani po lewej park, za parkiem skręci Pani w prawo i wjedzie na wiadukt… będzie Pani widzieć, dobrze?

Po jakimś czasie telefon.

• Już jestem na Wojska Polskiego, co mam teraz robić.
• Proszę jechać prosto i dojedzie Pani do Gen. Maczka, będzie Pani widzieć tabliczkę na skrzyżowaniu.
• Ok, zgadza się… już jestem.
• No to teraz prosto, 300 metrów i zobaczy Pani budynek 12.
• No już jestem, ale od strony ulicy nie widzę wejścia.
• Rzeczywiście jest nieco z boku, proszę moment poczekać, Wyjdę i poprowadzę Panią osobiście.

Wychodzę przed budynek od strony ulicy, rozglądam się – kobiety nie ma. Dzwonię.

• Ja już jestem od ulicy. Od strony sklepu. A gdzie Pani jest?
• Jestem przy budynku od strony Maczka.
• Dziwne, nie widzę Pani?
• A ja Pana także nie widzę.
• No to ja stanę na rogu i pomacham….
• Dalej Pana nie widzę, ale widzę już chyba wejście.
• No to się okręciliśmy wokół budynku… już idę do wejścia.
• No i gdzie Pan jest, ja jestem w drzwiach.
• Ja też jestem w drzwiach a Pani nie ma.
• Jak to nie ma jak jestem! Jest tu tylko jedno wejście?
• Tak, jest jedno… ehh… dziwne… jakby Pani w ogóle nie była w Poznaniu!
• Jakim Poznaniu….! Jestem przecież w Warszawie!

Zamurowało mnie, rozminęliśmy się o kilkaset km…, ale przecież rozmawialiśmy, wyjaśniłem jak dojechać, wszystko się zgadzało, co więcej babeczka przyszła do mnie z mojej strony internetowej, gdzie jak byk w dojeździe i części kontaktowej, tak jak i na stronie frontowej widniało Poznań, Poznań, Poznań… Dochodzę skąd te nieporozumienie, na szczęście wszystko akurat w dobrym humorze, że się taka heca przydarzyła i koleżanka businesswoman wypala.

• Znalazłam Pana w internecie, więc od razu założyłam, że musi mieć Pan firmę w Warszawie.

Zamurowało mnie…

Powiem Wam, że 10 lat temu w Poznaniu my wiedzieliśmy już co to jest e-mai, www, a nawet i pierwsze łącze szerokopasmowe… trochę cywilizacji jednak w tej Wielkopolsce było…