Oszczędzanie

Wczoraj w jednej z dyskusji napisałem, że na blogach preferuję, aby Czytelnicy zwracali się do mnie „per Ty”. Otóż w moim mniemaniu obecna blogosfera w dużym stopniu kontynuuje preinternetową kulturę CB-radio z lat 90-tych, a następnie zwyczaje usenetu oraz pierwszych IRC-ów (czatów). Na blogosferze wręcz nie wypada zwracać się do siebie na Pan. To co jest oznaką kultury w realnym świecie – niekoniecznie musi być oznaką obycia w świecie blogosfery.

Osobom dalej upierającym się przy „Panowaniu” przypominam stare mądre przysłowie angielskiego gentelmana.

When in Rome, do as the Romans do!

Co to znaczy? A proszę sobie przetłumaczyć i wnioski wyciągnąć 🙂

Kiedy natomiast bezwzględnie wymagam, by się zwracano do mnie na Pan i Proszę Pana?

1. Kiedy jestem w kontaktach biznesowych – finansowych. Kiedy negocjuję ważny dla kontrakt. Z małym wyjątkiem kiedy wcześniej z klientem przeszedłem na Ty, lub klient jest po prostu moim kolegą/Czytelnikiem bloga, z którym przeszedłem wcześniej „na ty”. Unikam tu też raczej formy typu „Panie Tomku”.

2. W rozmowach z wszelkimi telekonsultantami, nagabywaczami i oferentami – czyli męczydupami wszelkiej maści (z powodów charakterystyki pracy muszę odbierać też te telefony i przynajmniej dojść do etapu „o co mu chodzi” – czasem też trzeba przebrnąć przez to i owo w banku czy telekomunikacji).

Nie zezwalam na zwracanie się do mnie na Ty w rozmowie z telekonsultantem, czy urzędnikiem banku po imieniu i nie zezwalam także na formę spoufaloną „Panie Remigiuszu”.

Dlaczego?

Na panie „Panie Tomku”, czy „Panie Jurku” to ja mogę być z wieloletnim klientem, czy zaufanym kontrahentem, a i to nie ze wszystkimi doszedłem jeszcze do spoufalonej formy „Panie Remigiuszu”. Na „Panie Remigiuszu” w biznesie ze mną trzeba sobie zasłużyć!

Telemarketing i psychomanipulacja.

Typowy teleakwizytor natomiast lubi łamać klasyczne zasady kultury i szybko przechodzić na „Panie Remigiuszu” – dlaczego? To jest element psychomanipulacji, którego uczą na szkoleniach (wiem, bo ja sam kiedyś uczestniczyłem w takim szkoleniu).

Jest to forma sprytnego skrócenia dystansu w stosunku do formy Proszę Pana, podświadomego pokazania, że ten człowiek z drugiej strony kabla, czy po drugiej stronie stołu negocjacyjnego, nie jest już zupełnie obcą osobą, on jest niemal naszym znajomym, który chce naszego dobra i któremu możemy zaufać.

…tymczasem prawda jest nieco inna… na 90% ta osoba chce nam wcisnąć niepotrzebną i złą ofertę, korzystną jedynie z punktu widzenia jego prowizji! Musicie wiedzieć, że skrócenie dystansu jest formą psychomanipulacji i łatwiejszego dojścia do tzw. „zamknięcia”, a także pokonania pojawiających się u klienta wątpliwości i dystansu do oferty.

Ja bezpardonowo zbijam na początku nagabywania (o ile muszę je odbyć) takiego cwaniaka…

• Panie Remigiuszu, mam tu taką ofertę….
• Zaraz… zaraz… po pierwsze nie znamy się i nie  jesteśmy w bliskich relacjach, nie znam Pana, proszę się do mnie zwracać powszechnie przyjętą formą Proszę Pana lub Panie Witczak.
• Yyyy…. yyyy…. (oj, zwiecha, bo tego nie było na szkoleniu! Nie wie taki co odpowiedzieć)…. eee…. Proszę Pana, no więc…. yyyy…. chciałbym przedstawić….. eeee…. 

I właśnie tak się różnych upierdliwych natrętów, np. z banku, sprowadza do pionu – budując dystans między Tobą Drogi Czytelniku/Droga Czytelniczko, a akwizytorem z banku lub innej telekomunikacji, który chce wcisnąć Ci niekorzystną dla Ciebie ofertę… ofertę na której na 90% stracisz pieniądze.

…bo przecież gdyby oferta była naprawdę korzystna, nikt nie odbywałby tego całego cyrku telemarketingowego oraz „wywierania wpływu” na klienta!

Namawiam Ciebie do tego samego – zimnej stanowczości wobec wszelkiego nagabywanego marketingu, pamiętania o swoich interesach i dbania o swoje własne pieniądze. Cuda są tylko w bajkach, a nie w finansach, tu raczej znajdziesz brutalną rzeczywistość.